Als man heb ik altijd het gevoel dat het voor vrouwen toch iets makkelijker is om een beetje wispelturig te zijn. Als man hoor je immers stabiel en zelfverzekerd te zijn, al vind ik dat nog best een opgave. Maar ik doe er wel heel erg mijn best op, het is immers wat mensen van een man verwachten en begrijpen. Gelijktijdig wil ik me vrij voelen, mezelf zijn, mijn delen willen vrijelijk kunnen spelen. Maar ook veilig, dus eigenlijk achter een soort matglas. Zelf zie ik het, voel ik het, maar als het even kan… Dan het liefst zonder dat een ander het ziet.

Op die manier wordt het verbergen ook een soort spel en daardoor ook gelijk veel leuker. Vroeger probeerde ik er minder mee te spelen, dan hield ik mezelf zo gewoon mogelijk, wat erg vermoeiend was. Soms gebeurde er dan iets waardoor ik even de controle verloor. Dat was dan vaak verwarrend voor anderen. Een meestal voor mij ook, door alle onverwachte emoties die er voor zorgden dat ik de controle verloor.

Opeens veranderde dat tijdens corona: iedereen zat thuis, ik dus ook. Via Teams, via de chat, had ik opeens veel mogelijkheden mezelf te verbergen. Vooral de emoties, die zag de ander niet via Teams. Opeens schrok niemand er meer van als een beschermend deel het eventjes overnam, collega’s leken het zelfs prettig te vinden, omdat ik dan zo duidelijk en direct was. In plaats van te schrikken deden ze opeens precies wat ik zei.

Ook vond niemand het gek als een wat jonger deel het overnam, mensen vonden mijn reactie dan zo origineel, dan zeiden mensen dat ik ze aan het denken zette. Ook vonden mensen het fijn mijn zachtere kanten te ontdekken, het gaf ze een beetje troost, omdat iedereen het toch een beetje moeilijk had vanwege corona. Iedereen had het moeilijk, behalve ik, ik vond het een heerlijk rustige periode. Ik voelde mezelf groeien.

Na corona was het wel even wennen. Het was zo vreemd dat mensen mij opeens om raad vroegen. Ik ontmoette een nieuwe collega bij de koffieautomaat, hij keek mij vol ontzag aan: “Dus jij bent Niek. Zo blij jou eens in het echt te zien!” Toen pas besefte ik dat ik opeens iemand was die echt meetelt. De delen zijn ook veel rustiger, nu ze weten dat ze gezien mogen worden. En dat het fijn is om zichzelf te laten zien. Om mezelf te laten zien, zoals ik ben. Ook als ik even anders ben.

Zelfs toen er veel herinneringen omhoog kwamen door nieuwsberichten, bleef ik nog relatief rustig. Omdat ik me zorgen maakte over mezelf, heb ik het toen zelfs aangedurfd een collega er iets meer over te vertellen. Dat was wel een beetje eng, maar toch was ik niet bang.

Sindsdien laat ik de delen veel meer vrij. Ze mogen er zijn, ze mogen spelen. Maar wel veilig, achter matglas. En toch oog ik heel stabiel en zelfverzekerd, zoals mensen dat van een man verwachten.